Bekijk hier de volledige serie

Vroeger op het schoolplein was ik de kleinste. Daardoor moest ik hard worden, van me afbijten. Nu is er niemand meer die me nog klein noemt. Ik worstel met al die beren op mijn pad. Maar stiekem zou ik soms wel weer even klein willen zijn. Wat heeft mijn vechtlust mij gebracht? Hoe zorg ik ervoor dat ik krijg wat ik wil in het leven, zonder altijd te moeten vechten?

Als je een vaste routine hebt gevonden in je leven, heb je soms het gevoel dat je er niet meer mee kan stoppen. Er is geen pauzeknop. Die routine zorgt voor sleur, maar het zorgt er ook voor dat we de kracht hebben om al maar door kunnen gaan. Dat wil niet zeggen dat je er blij mee moet zijn. Heb je liever de stabiele sleur van het dagelijks leven of wil je meer, met het risico dat je niet meer terug kunt naar vroeger?

Als je even alleen bent, heb je de ruimte om echt tot jezelf te komen. Om te realiseren waar je bent. Om terug te kijken hoe je daar gekomen bent. Om jezelf de vraag te stellen: Wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? En ben ik daar wel blij mee? En je misschien tegelijk beseffen dat je nu niks aan je omstandigheden kan veranderen. Hoe ga je om met dat verlangen naar anders, als het nu niet binnen bereik ligt?